هرگز نخواستیم صندوق صدقه بگذاریم - همه جا طنز و خنده

به گزارش همه جا طنز و خنده، هرچند خانه نشینی کرونایی در یک سال گذشته، شرایط سختی را پیش روی بسیاری از جهانیان قرار داده ولی شرایط برخی از گروه ها دشوارتر هم هست؛ گروه هایی که بنا به دلایلی، پیش از کرونا هم خانه نشین بودند و بعد از مدتی که آموخته بودند از این گوشه نشینی بیرون بیایند، مهمان ناخوانده، دوباره آنان را به انزوا کشاند. بچه های باران البته اجازه ندادند این ویروس ذره بینی همه داشته هایشان را نابود کند بلکه کوشیدند راه های دیگری برای در حضور در جامعه بیابند.

به گزارش همه جا طنز و خنده، موسسه خیریه توانمندسازی بچه های باران مشهد، سال ها پیش به تلاش حمید کیانیان با همراهی همسرش راه اندازی شده است. اعضای این گروه همه دچار معلولیت جسمی حرکتی هستند و کیانیان و همسرش به کمک تئاتر توانسته اند زندگی تازه ای را برای آنان به ارمغان بیاورند.

بچه های باران که پیش از این برای حضور در جامعه اعتماد به نفس نداشتند، مدتی بعد از حضور در این گروه و انجام فعالیت های هنری که بیشتر بر تئاتر، موسیقی و صنایع دستی متمرکز است، این اعتماد به نفس را به دست آوردند.

آنان توانستند با مردم ارتباط برقرار کنند و از همه مهم تر آموختند روی پای خود بایستند و برای خود درآمد کسب کنند. به همین دلیل در این گروه، هرگز صندوق صدقه یا هر راهی که به عنوان روشی ترحم آمیز برای جلب حمایت مردم تلقی شود، جایی نداشته است.

اما کرونا زندگی این گروه را هم دچار دگرگونی های زیادی کرد با این تفاوت که اعضای آن خیلی زودتر از بعضی مدیران که در بحران ها تا مدت ها گیج و سرگردان می مانند، خود را جمع و جور کردند و توانستند راه های دیگری را جایگزین کنند. هرچند این راه های تازه، دست اندازهای زیادی هم داشته است.

مجموعه شرایط و فعالیت های این گروه سبب شد با حمید کیانیان گفتگویی انجام دهیم.

او درباره حال و روز این گروه تئاتری در دوران کرونا به همه جا طنز و خنده می گوید: ما هم مانند همه فعالان تئاتر زمین گیر شدیم. پیش از کرونا برای اجرای تئاتر و کنسرت موسیقی سالی 5- 4 سفر به شهرهای مختلف داشتیم ولی حالا همه آن سفرها تعطیل شده است.

کیانیان ادامه می دهد: مشکل بزرگ ما این است که درآمدمان تقریبا از بین رفته و به صفر رسیده است. هرگز در گروه تئاتر باران صندوق صدقات نداشتیم و دنبال مشارکت های ترحم آمیز مردم نبوده ایم بلکه کوشیده ایم فضایی برای درآمدزایی اعضای گروه ایجاد کنیم تا بچه های ما بیاموزند روی پای خود بایستند و خودشان درآمد داشته باشند ولی حالا همه اینها از بین رفته است.

او در تشریح به دیگر موانعی که پیش روی این گروه قرار گرفته است، اضافه می کند: مساله دیگر همین است که خودتان هم گفتید، در این گروه کار درمانی می کردیم و تئاتر وسیله ای برای درمان اعضای گروه بود که در دو بخش انجام می شد؛ یکی در زمان تمرین ها و دیگری همزمان با اجرا که بچه ها اعتماد به نفس حضور در مقابل جمع را پیدا و خود را باور می کردند که این موضوع در رشد اعتماد به نفس شان بسیار موثر بود.

اما این گروه خیلی زودتر از یکسری از مدیران که عموما در برخورد با با بحران ها تا مدت ها گیج می مانند، خود را جمع و جور کردند و چاره ای جستند. آنان کمپینی با نام مرا می بینی در صفحات اجتماعی خود راه انداختند و شروع به ساخت تئاترهای کوتاه یک دقیقه ای کردند. آنان این تئاترها را در صفحات خود بارگذاری می کنند و این نمایش ها ساعت 12 ظهر هر جمعه قابل دیدن است.

اما این همه فعالیت آنان نیست. کیانیان درباره دیگر فعالیت های این گروه در صفحات مجازی توضیح می دهد: ما در جستجوهایمان متوجه شدیم هیچ سایتی اطلاعات درستی درباره معلولیت نمی دهد. هیچ کس نمی گوید که با یک معلول چگونه باید برخورد کرد. هیچ توضیحی درباره انواع معلولیت ها وجود ندارد و هیچ کسی نمی گوید هر نوع از معلولان چه نیازهایی دارند و ... در ایران متاسفانه اطلاعات درستی در این زمینه نیست و حتی در سایت های خارجی هم این اطلاعات عموما پراکنده است. بنابراین ما شروع کردیم به جستجو و از منابع سازمان بهداشت جهانی هم استفاده کردیم .

او ادامه می دهد: نتایج این جستجوها را بتدریج بر صفحات مان قرار می دهیم و در کنار آن هم بچه ها خاطرات خود را در ارتباط با معلولیت و در بر خورد با مردم روایت می کنند.این مطالب هم در کنار تئاترهای کوتاه یک دقیقه ای بارگذاری می شود.

کیانیان درباره مزایای ساخت تئاترهای یک دقیقه ای برای اعضای این گروه تئاتری می گوید: بچه ها به واسطه تمرین هایی که انجام می دهند، فرایند درمان را طی می کنند. ضمن اینکه با بالا رفتن آمار بازدیدکنندگان از صفحات مجازی مان راه تازه ای برای ارتباط با مردم پیدا کرده اند و همین موضوع هم برایشان دلگرم کننده است و خوشحالند حال که خانه نشین شده اند، دست کم دیده خواهند شد.

او با بیان اینکه عمده فعالیت های این گروه بر اجرای تئاتر و موسیقی متمرکز است، خاطرنشان می کند: بیشتر انرژی ما معطوف به فعالیت های آموزشی است. البته پیگیر رشد تئاترهای مجازی مان هستیم مثل کنسرت های مجازی که برگزار می شود. هرچند نیازمند زیرساخت های بزرگی است که فعلا دست مان از آنها کوتاه است.

کیانیان در باره حمایت نهادهای مرتبط برای ایجاد این زیرساخت ها می گوید: نهادها معمولا هیچ کمکی نمی کنند شاید در حد برقراری یک ارتباط همراهی کنند.تنها ارگانی که کمک می کند، شهرداری و شورای شهر است که حالا هم حسابی درگیر انتخابات هستند و فضایشان سیاسی است. بنابراین فعلا همه چیز روی هواست.

این فعال تئاتر اضافه می کند: کسان دیگری هم می توانند کمک کنند مثلا سایت های بزرگی که کنسرت برگزار می کنند ولی معمولا توقعی از آنان داشت چون ما هیچ سودی برایشان نداریم به همین دلیل فعلا از دوستان خودمان کمک می گیریم.

کیانیان می افزاید: قرار است روی پای خود بایستیم و چشم امید به کسی نداشته باشیم. بسکمک از نهادها اگر کمکی کنند، ده برابر آن را می خواهند و مساله این است که عموما خواهان تبلیغات سیاسی هستند و نه فرهنگی.

او با ابراز تاسف از تداوم کرونا ادامه می دهد: این شرایط تا یکی دوسال دیگر ادامه خواهد داشت . بچه های ما هم که به دلیل شرایط خاص شان خانه نشین بودند و حالا با این خانه نشینی اجباری سطح انرژی شان خیلی پایین تر از قبل می شود. به همین دلیل تلاش کرده ایم با تمرین های کوچک خانه ای یا با برگزاری همایش های خیلی جمع و جور ارتباط آنان را با مردم حفظ کنیم.

کیانیان از برپایی جلسات پرسش و پاسخ با مردم به عنوان یکی از راه های ارتباط گیری با مردم خبر می دهد و اضافه می کند: جلسات صمیمانه ای داریم برای پرسش و پاسخ با مردم. به این صورت که یکی از اعضای گروه ما که دارای معلولیت است، جلوی مردم می نشیند و آنان پرسش های خود را با او در میان می گذارند. شبیه یک جلسه سخنرانی کوچک است که البته حالت گفتگویی دارد. خوشبختانه با اینکه تبلیغات زیادی نداشته ایم، از این جلسات هم استقبال خوبی شده است.

او معتقد است این جلسات هم شناخت مردم را از معلولیت بالا می برد و هم یک بار دیگر به اعضای گروه یادآوری می کند که قرار است با این شرایط سخت مبارزه کنند و به دیگران هم این انرژی را بدهند که تسلیم کرونا نشوند و اگر انگیزه هایشان را از دست داده اند، انگیزه های تازه تری را جایگزین کنند.

کیانیان درباره ضعف فرهنگ سازی در زمینه معلولیت هم توضیح می دهد: هر هشت دقیقه در جهان یک نفر به جمع معلولان اضافه می شود. یعنی بین 10 تا 15 درصد جمعیت جهان دچار معلولیت هستند و دو سوم این جمعیت متعلق به کشورهای در حال توسعه است. ضمن اینکه درجهان سالمندان و بیکاران را جزو معلولان به شمار می آورند ولی هنوز ما در ابتدایی ترین امور گرفتاری داریم. هنوز نمی دانیم وقتی پل مقابل خانه ما متعلق به ما نیست و نباید ماشین مان را روی آن پارک کنیم چرا که این پل متعلق به مردم است. هنوز این آگاهی وجود ندارد که بزرگ ترین اقلیت جهان معلولان هستند ولی بسکمک از خیابان های ما برای عبور و مرور آنان مناسب نیست. ما سعی می کنیم این مطالب را در صفحات مان منتشر کنیم.

او که برادر کوچکتر داود و رضا کیانیان است، از حضور روانشناسان مجرب در جلسات لایو این گروه خبر می دهد و می گوید: روز جهانی تئاتر با رضا کیانیان یک لایو درباره بچه های معلول داشتیم و در ادامه هم جلسات خوبی با روانشناسان خوب کشور و هنرمندان اهل فن که در این زمینه آگاهی دارند، خواهیم داشت. این جلسات برای آشنایی با معلولیت و فرهنگ سازی در این زمینه است.