فودبلاگر ها چطور شما را به دام غول ها می اندازند؟ - همه جا طنز و خنده

به گزارش همه جا طنز و خنده، سلام دوستای گلم، امروز اومدیم یه رستوران خوب دیگه رو بهتون معرفی کنیم. با هم بریم و ببینیم. معمولاً با همین جمله شروع می کنند. بعدش باید انتظار هرچیزی را داشته باشید، از ساندویچ های غول گرفته تا سینی های بزرگ و پر و پیمان که هرچه بخواهید داخل شان پیدا می شود؛ لازم نیست فکر کنید، هرچه را هم که نخواهید می توانید داخل مجمع های مسی بیابید.

به گزارش ایران، فودبلاگر ها این روز ها برای خودشان حسابی می تازانند. صفحه های پردنبال کننده شان شده دفتر کارشان و منبع درآمدی عالی. آن ها با صورت های خندان هر روز از این رستوران به آن رستوران می فرایند تا به شما بگویند چه بخورید تا احساس بهتری پیدا کنید. آن ها مدام دارند غذا خوردن را تبلیغ می کنند آن هم به شیوه ای غریب.

آشپز یک قرص نان تافتون برمی دارد و آن را حسابی توی کره می غلتاند. بعد یک لایه پیاز و جعفری روی آن می ریزد. بعدش نوبت گوجه پوره شده و تفت داده شده در کره است. حالا باید یک سیخ جوجه اضافه کند و بعد یک سیخ کوبیده. تمام شد؟ البته که نه، چنجه هم هست و بعد از آن دوباره عملیات اضافه کردن مخلفات را انجام می دهد. این بار با حجمی بالاتر و در آخر کره آب شده را روی محتویات نان می ریزد که معلوم نیست چطور و با چه فرمولی سنگینی آن حجم غذا را تاب می آورد.

در آخر چهار سر نان را به زور تا می کند و به عنوان حسن ختام، دوباره آن را توی کره آب شده می غلتاند. اسم این ترکیب را انفجاری، انهدامی یا چیزی شبیه آن می گذارند که با ساز و کارش هم خوب جور درمی آید.

آقای فودبلاگر حین آماده شدن لقمه انفجاری، با آب و تاب مراحل کار را شرح می دهد. تصویر بعدی او را سر میز نشان می دهد در حالی که دهان را تا جایی که می شده باز کرده تا لقمه رستم را گاز بزند.

ساندویچ هرچه پر و پیمان تر، مقبول تر. این شعار خانم فودبلاگر است، چون بیشتر ساندویچی هایی که برای تبلیغ به آنجا می فرایند، همین ویژگی را دارند. یک نان باگت بینوا را باز می کنند و آنچه در توان دارند داخلش بارگذاری می کنند. فیله مرغ، برگر گوشت، کراکف پنیری، ژامبون فرد اعلا و پنیر و قارچ به مقدار مکفی که کافی بودنش به توان نان بستگی دارد وگرنه هیچ وقت کافی نیست و هرچه بیشتر، بهتر.

ساندویچ سر آخر یک توده عظیم و پهن می شود که سازنده اش با افتخار سطح مقطعش را پس از برشی پیروز، به رخ می کشد. تصور گاز زدن چنین غول ساندویچی سخت است، اما فودبلاگر محترم آن را به هرحال برایتان ساده می کند، چون قرار است متقاعد شوید که این ساندویچ خوشمزه ترین ساندویچی است که در عمرتان خورده اید. در هرحال یک بار امتحان کردنش لابد می ارزد.

رستوران های سنتی هم از قافله غول پسند ها دور نمانده اند. قاعده اش این است که یک غذا به دلخواه تان سفارش بدهید و آن را نوش جان کنید، اما در این رستوران ها معلوم نیست غذایی که سفارش می دهید با چه محتویاتی سر میزتان گذاشته می شود. ممکن است قاشق را داخل برنج بزنید و با یک جوجه درسته برخورد کنید که در دلش کباب سلطانی و بادمجان پرورده هم هست یا مثلاً وسط خورش فسنجان تان، دو تکه شیشلیک هم پیدا شود، یا ته دیگ غذایتان، خودش یک پرس غذای متنوع دیگر باشد. کسی چه می داند. تازه نظر همراهان تان هم مهم است، چون آنطور که می گویند هر پرس غذا برای دو یا سه نفر است.

فودبلاگر ها وسط این حجم از رنگ و مزه های مختلف دارند چشم شما را به دیدن این تیپ غذا ها عادت می دهند و ذهنتان را برای خوردنشان تحریک می کنند. خیلی ها اولش فقط برای سرگرمی ویدئو ها را تماشا می کنند، بعد کم کم به دیدنشان انگار معتاد می شوند و بعدش هم می فرایند سراغ برآورده کردن خواهش دلشان. یک بار امتحانش که ضرری ندارد و خب یک بار می شود دوبار و بار های بیشتر و یکهو طرف به خودش می آید و می بیند اسیر غول های خوشمزه شده و رهایی از بندشان به این راحتی ها ممکن نیست.

ایمان دولو، سرآشپز و کارشناس غذا در این باره حرف های جالب توجهی دارد. او این مسأله را دارای چند وجه می داند: قند و چربی که حجم زیادی انرژی دارد، در ذهن ما دوپامین ترشح می کند که هورمون شادی است. برای همین است که وقتی شکلات می خوریم احساس شادی می کنیم. غذا هایی که ترکیب چربی شان بالاست و با شیر و کره و پنیر تهیه می شوند، همین کار را با آدم ها می کنند و باعث ترشح دوپامین می شوند برای همین هم غذا های این مدلی مثل پاستای آلفردو یا غذا های پنیردار و چرب در ایران خیلی فراگیر شد، چون آدم ها نیاز به دوپامین دارند.

دولو، درباره ساندویچ های بمب و اژدر به چند نکته اشاره می کند: یک مسأله این است که ما در فرهنگ مان، بیشتر وقت ها کمیت را بهتر از کیفیت می دانیم و بر این اساس حجم غذا برایمان مهم تر است. در مورد غذا های حجیم، در ایران اول عرضه شروع شد و بعد تقاضا به دنبالش آمد. سوسیس و کالباس چیز نسبتاً ارزانی است و خیلی ها تصمیم گرفتند آن را به انواع دیگر غذا ها اضافه کنند مثلاً به فلافل، کالباس اضافه کردند و اسمش را گذاشتند کافل.

خیلی ها دقیقاً با ایجاد یک ملغمه سعی می کنند غذای جدیدی خلق کنند و این در حالی است که چنین فردی اطلاعات کافی از این فن ندارد، مثل خیلی از کسانی که آشپزی بلد نیستند و وقتی غذا درست می کنند، فکر می کنند همه چیز را باید با هم مخلوط کنند. اینجا طرف یک غذایی عرضه می کند که جدید و سیرکننده است و تقاضا هم برای آن ایجاد می شود. این حجم غذا ممکن است خوشمزه نباشد، اما به اصطلاح آدم را می گیرد.

وجه دیگر قضیه این است که رستوران گردی در ایران گران است و خیلی تنوع هم ندارد و از طرف دیگر اتفاق نویی هم نمی افتد. این باعث شده که آدم ها سوق پیدا کنند به رستوران هایی که هم قیمت شان مناسب تر است و هم غذایی به شما می دهند که خاص است. ما در باب غذا یک اصطلاح داریم به اسم ایکس فکتور که آن را به مود آدم تعبیر می کنیم یعنی مجموعه ای از عوامل که توجه شما را جلب می کند مثل ظاهر و عطر و فضا. به خاطر همین است که این شکل غذا های حجیم صرفاً به خاطر شکل و شمایل شان و حالا عجیب بودنشان جذابیت ایجاد می کنند. مثلاً طرف می گوید من سیرابی گلاسه سرو می کنم و آن حجم زیاد از چربی روی ذهن تأثیر می گذارد. تبلیغات هم در این زمینه اثر زیادی می گذارند.

مسأله دیگر خود رستوران داران هستند که اعتقادشان این است که مردم از هرچه بزنند، از خوردن نمی زنند که البته فکر غلطی است. آن ها سعی می کنند شکل های جدید و متنوعی از غذا ایجاد کنند چشمگیر باشد که کیفیت خیلی به چشم نیاید، چیز هایی مثل همین ساندویچ های بمب و اژدر که در عین حال قیمتش هم مناسب می شود. مشتری اینجا احساس می کند دستاوردی داشته و یک غذای ویژه و جدید را به قیمتی مناسب خورده و به خیال خودش رستوران گردی هم کرده است.

به عقیده این کارشناس، آشپز ها در این زمینه نقش مهمی دارند و باید طوری غذا ها را ارائه دهند که پیش خدا هم شرمنده نباشند که مواد بی کیفیت را پشت حجم و ظاهر پنهان کرده اند. نکته دیگر به گفته او این است که ما در ایران در پایین هرم مازلو (نیاز های زیستی) قرار داریم و به مرحله ای نرسیده ایم که مثلاً از طعم لذت ببریم و آن بحث سیری برایمان مهم تر است و بمب ها از این جهت خوب عمل می کنند.